Rüçhan qëndroi para Türkanit, me një ndjenjë urgjence në zërin e tij teksa mbante fjalimin e tij. Ai e dinte se plagët e shkaktuara në familjen e saj ishin të thella, por besonte se ato mund të shëroheshin së bashku.
“Türkan, e di që e kaluara ka qenë e vështirë për ty dhe familjen tënde,” filloi ai. “Por ne nuk mund të lejojmë që ato plagë të përcaktojnë të ardhmen tonë. Ne kemi diçka të veçantë mes nesh dhe e di se mund ta bëjmë të funksionojë nëse përpiqemi.”
Türkan dëgjoi me sytë e saj të ngulur në Rüçhan. Ajo ishte përpjekur të shëronte përçarjen në familjen e saj dhe e dinte se marrëdhënia e saj me Somerin kishte qenë një pikë grindjeje. Tani, Rüçhan po i kërkonte asaj të vendoste për fatin e dashurisë së tyre.
“E kuptoj se çfarë po thua, Rüçhan,” tha ajo ngadalë. “Por unë nuk mund ta marr këtë vendim vetë. Më duhet të flas me familjen time, me Somer dhe të shoh nëse mund të gjejmë një rrugë përpara së bashku.”
Rüçhan pohoi me kokë me një pamje të mirëkuptimit në fytyrën e tij. “Sigurisht, Türkan. Unë dua që ju të jeni të sigurt për vendimin tuaj. Por shpresoj që ju të merrni parasysh atë që kemi së bashku dhe sa do të thotë për mua.”
Türkan buzëqeshi me një dridhje shprese në sytë e saj. “Unë do, Rüçhan. Të premtoj këtë.”
